Üzülme dediğin her ne varsa,
En çok şuan,tam senin olmadığın yerlere üzülüyorum.
Bana baktığında göremediğime,
Gördüğüm her sümbülü,çiçek sandığıma üzülüyorum.
Kıvrandırıyor,
Ve kıvranmak çeşitli olgulara arkeolojik tezler yazdırıyor.
Bir dudak sesinde duyduğum her kelimeye,şiir diyorum.
Hatalar yaptıkça güzelleşmiyor,hiçbir şey.
Renk olmak gibi,
Sanatçı doğmuş,ressam.
Ve şiir ölmüş,şair
Tam öyle demişler gibi,
Sen hiç korkma solmasından gecenin,
Sen korkunca,parmaklarıma suç değiyor,
İşlenip,kendimi tükürüyorum balçığa.
Sen korkunca,tüm çocuklar sanata küsüyor.
Sen hiç korkma,düşmesinden Allah'ın.
Kitap diyor,senli yanlarım.
Ben bitap kalıp,
Sığınmamam gereken göğüslere sığınıyorum.
Ve çenemin altına,La notası hiç yakışmıyor.
Sesini yükselt.
Bu karanfil sana aşık.
Sesini tırnaklarıma uzat,
Bu şiir sana aşık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder