Öncelikle yaşamayı öğrendim bu şehirde.
Onun öncesi var elbet.
Yürümek,okumak,ağlamak,düşmek.
Çok şey öğrendim.
İnsanların gittiğini öğrendim.
Kaldıklarını,
Birilerini bu şehirde yaşatmak istediğimi düşündüm.
Düşünmeyi öğrendim o sıra.
Düzen dolu bir karmaşa bu gökyüzü.
Yıldızlar iç savaşımız.
Ve Güneş tanrılaşıyor.
Seviyorum diyorum.
Ruha eşlik ediyorum.
İki adım,iki adım ileri gitmiyor.
Beton dökülmüş bu ayak seslerine.
Kırılıyorum.
En azın senin kadar.
Yağmur,çamur olup boyuyor gözlerimi.
Sevdiğim gülüşün,dönüyor öylece.
Ellerin soğuk.
Ve göğsüme basamıyor parmak uçların.
Bu acı işkencesine 'şiir' diyorum.
Lügatımca anlamı buna yoruluyor.
Daha ağlayacağız.
Oturup,karşılıklı hiç ağlamadık seninle.
Ki ağlamayı yakıştırmam sana.
Vardır elbet bir siyahın üstüne düşen leke.
Vardır bulutu ikiye bölecek bıçak.
O yüzden kışa zalim denir,
Bahara neşe,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder