Saçından başlıyor gülümseme.
Ayak uçların gülüyor.
Göğüslerin,montun.
Gülümsememi alıyor,gülümsemen.
Dayanamıyorum.
Akdeniz bile hala sıcakken,baş edemiyor gülümsemenle.
Gülmene alışıyorum.
Bakışların yarışıyor,baktığım dört bir yanda.
Bakamıyorum.
Ölürsem,çiçeklerimi kimse sulamaz.
Şiirlerim kalır,
Seni tamamlamadan bırakamam yazmayı.
Beni tamamlamadan öldüremezsin.
Siyahız seninle.
Şehir öylece gri zaten.
Gözlerim gölge oluyor,
Dalgalanıyorsun.
Kıvrımların ve diz kapakların.
Hepsi baştan sona şiir yazdırıyor adama.
Latince kelimeler üretiyor o sıra lehçem.
Yüzünü görememe telaşı,ipi salıyor.
Boğazım mor,soluğum kesik.
Son bir iki satır yazmaya çalışıyorum.
Bir defa daha seni,
Ben hep seni yazıyorum.
Saçından başlıyor diyorum gülümseme.
Ayak uçların gülüyor,görmüyor musun?
Uyutmak istemiyorum seni,
Uyuman dilini sessizleştiriyor,
Sesini özlüyorum.
Konuş benimle,
Aynı yatakta nefes alma telaşına düşelim.
Bir sabah yanımda uyan.
Bir sabah daha.
Her sabah.
Serüvene kapılmış gibi,gözümü kirpiklerinde açayım.
Ve üşürsen,
Titretirse yüreğine,hava koşulları.
Ellerin sırtıma zulüm gibi soğuğu yazabilir.
Ayakların saklanabilir o sıra ayaklarım arasına.
Dudaklarını koruyabilirim.
Dudaklarımla şiir yazabilirim mesela.
Elbette gülersen,
Saçından başlayıp,çenende biterse.
Bilirsin,
En çokta beni seversen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder